Wat scheef en onderuitgezakt zit hij op een stoel. Hij oogt moe. Staart naar het tafelblad en tikt ritmisch met zijn voet tegen de tafelpoot.

Bij hem herken ik dit als een teken van een overvol hoofd.

Door niet aangeboren hersenletsel is hij heel gevoelig voor prikkels. Maar wat maakt dat hij er vanmorgen zo bij zit?

Hij vertelt over de invloed van zijn mobiele telefoon. Hoe die hem sluipenderwijs steeds meer in de greep krijgt.

Een nieuwe slechte gewoonte

Voor het slapen nog even kijken. Een nieuw appje of een mailtje? Hij kan het niet laten om niet te reageren.

En omdat hij dan toch bezig is, kan hij net zo goed nog even iets van informatie opzoeken.

 “En van het een komt het ander”, zegt hij. Voordat hij het weet, is er een uur of meer verstreken.

Inslapen gaat moeilijk. Zijn hoofd blijft aanstaan. Het lijkt een centrifuge waarin gedachten zonder samenhang eindeloos blijven ronddraaien.

Interessant is natuurlijk waarom hij doet wat hij doet?

Behoefte aan afleiding 

Hij geeft eerlijk toe dat het een behoefte aan afleiding is.

Hij voelt zich alleen en ontsnapt zo even aan de werkelijkheid. Maar het helpt hem niet.

Ik stel voor om door mindmapping het echte probleem te visualiseren.

Het wordt een kleurrijke tekening.

Hij is verbaasd over de hoeveelheid gedachten die hij heeft over alleen zijn.

En met wat aanmoediging uit hij voorzichtig zijn verwachtingen en ideeën over hoe het anders zou kunnen zijn.

Door die ook op te nemen in de mindmap blazen we er leven in en krijgen ze gewicht.

Verandering en werkelijkheid.

Zo ontstaat ruimte voor verandering. En kan verandering werkelijkheid worden door het plan dat we maken, met daarin kleine concrete stappen naar het doel.

Zichtbaar opgelucht besluit hij de telefoon zo in te stellen dat deze om 22.00 uur ’s avonds zichzelf uitschakelt.

En we bedenken alternatieve gewoontes om de dag af te bouwen en zijn hoofd tot rust te laten komen.